«Medito fondamente. / Cada hora soterreime a min mesmo. […] Con todo, aínda me glorio: “Estou aquí”». E estará sempre. Porque Ko Un ten ese poder incesante de rexurdir como Ave Fénix. Non importa o reto. Unha infancia truncada pola guerra, tormentas internas, tentativas de suicidio, a cadea… O poeta coreano soubo orientar estas experiencias e transformalas en fermosas e efémeras flores. Momentos poéticos que nos achegan a un «estudante errante» que viaxou prendendo luz nos episodios más escuros e vivindo «sen saber qué serei mañá».